On – pełen energii, z iskrą przedsiębiorczości w oczach, już wtedy marzył o własnej firmie.
Ona – spokojna, inteligentna studentka lingwistyki, z głową pełną książek i sercem pragnącym ciepłego domu i rodziny.
Po kilku latach wzięli ślub. Niedługo później na świat przyszedł ich syn, Lukas, a nieco później – córeczka Sophie. Alice z radością zrezygnowała z pracy, by w pełni oddać się macierzyństwu.
Ale codzienność – dzieci, obowiązki, dom – zaczęły ją przytłaczać. Choć nie narzekała, zmęczenie dawało o sobie znać. Pewnego dnia zasugerowała Thomasowi, że mogliby zatrudnić pomoc domową – choćby na kilka godzin dziennie.
Thomas odrzucił ten pomysł:
– Bycie mamą to twoje główne zadanie. Ja zajmę się pracą. Wszystko będzie dobrze.
Firma rzeczywiście się rozwijała. Ale Thomas coraz częściej znikał – a to weekend z kolegami, a to nowe gadżety i ubrania. Kiedy Alice poprosiła o nową suszarkę, bo stara przestała działać, usłyszała:
– Ta jeszcze działa.
Lata mijały. Dzieci poszły do szkoły, a Alice coraz częściej czuła się samotna. Proponowała wspólne spacery, wieczory w teatrze – zawsze bezskutecznie. Thomas był „zbyt zajęty”.
Aż pewnego dnia powiedział:
– Myślę, że powinniśmy się rozstać. Już nie czuję się częścią tej rodziny. Alice została sama – z dwójką dzieci i pustką, której nie potrafiła wypełnić. Zaczęła pracować nocami w supermarkecie, by w ciągu dnia być z dziećmi.
– Mamo, nie możesz być z nami więcej? – zapytała pewnego dnia mała Sophie.
– Postaram się, kochanie – odpowiedziała cicho Alice.
I właśnie wtedy los się do niej uśmiechnął. Okazało się, że jej nieżyjąca babcia przez całe życie systematycznie inwestowała niewielkie sumy w obligacje. Spadek trafił do Alice.
Nie rzuciła się w wir wydatków. Najpierw ukończyła kursy. A potem – z odwagą – postanowiła otworzyć małą kawiarnię, tuż obok szkoły dzieci.
Minęły dwa lata. Kawiarnia tętniła życiem – pachniała kawą, ciastem i spokojem. Alice nauczyła się prowadzić biznes, zarządzać zespołem, a nawet organizować wieczory poetyckie. Pewnego dnia wszedł do środka Thomas. Zatrzymał się w drzwiach, zdumiony.
– Pracujesz tutaj? – zapytał ostrożnie.
– Niezupełnie – uśmiechnęła się Alice. – To moja kawiarnia. Sama ją stworzyłam.
Milczał. Nie miał już nic do dodania. A ona wróciła do klientów. Do dzieci. Do swojego nowego życia. Nie miała w sobie żalu. Tylko spokój i pewność, że teraz naprawdę jest sobą. Bo czasem trudne zakończenia są początkiem czegoś znacznie piękniejszego.