Po latach tęsknoty marzenie Emily się spełniło: urodziła trzy piękne córki. Jednak zaledwie dzień później jej mąż porzucił je, twierdząc, że dzieci są przeklęte.
Gdy tuliła noworodki, Emily czuła, jak jej serce przepełnia miłość do Sophie, Lily i Grace. Małe cuda, na które tak długo czekała, owoc nadziei i modlitwy.
Patrząc na ich pogodne twarze, gdy spały, szeptała obietnice miłości i ochrony, przysięgając, że nigdy ich nie opuści.
Ale kiedy Jack wrócił do domu, coś wydawało się inne. Jego twarz była blada, a ruchy niezdecydowane. Zatrzymał się w drzwiach, nie chcąc podejść. „Jack?” – zapytała Emily, pukając w krzesło obok niego. „Chodź i poznaj nasze dziewczyny. Są tutaj… Udało nam się.”
Jack mamrotał coś o tym, jakie są piękne, ale unikał kontaktu wzrokowego, poruszając się niezręcznie.
„Co się dzieje?” – nalegała Emily, czując, jak w jej głos wkrada się strach. Wziął głęboki oddech i w końcu odpowiedział: „Emily, chyba nie możemy ich zatrzymać.”
Te słowa uderzyły ją jak obuchem. „Co ty mówisz? To nasze córki!”
Jack zawahał się przed wyznaniem: jego matka skonsultowała się z wróżką, która powiedziała, że dziewczynki przyniosą nieszczęście i spowodują jego śmierć. Emily wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, a szok przeszedł w złość. „Chcesz nas porzucić z powodu przesądów wróżki? To twoje córki, Jack!”
„Jeśli chcesz sobie z tym poradzić, to twój wybór,” mruknął. „Ale ja nie mogę.” Z tymi słowami Jack odwrócił się i wyszedł, zostawiając Emily samą z noworodkami.
Pomimo złamanego serca, wiedziała, że musi być silna dla swoich córek. Każdy dzień był walką – opieka nad trójką dzieci bez partnera – ale nie chciała się poddać. Uśmiechy dziewczynek i ich małe paluszki splatające się z jej palcami dodawały jej sił.
Pewnego dnia odwiedziła ją Beth, siostra Jacka. Była jedyną osobą w rodzinie, która wciąż utrzymywała kontakt. Ale tego popołudnia na twarzy Beth pojawiło się zmartwienie.
„Emily, muszę ci coś powiedzieć” – powiedziała z wahaniem. „Podsłuchałam rozmowę mamy z ciocią Carol… Nie było żadnej wróżki. Moja mama wszystko zmyśliła.”
Emily była oszołomiona. „Co?”
„Bała się, że Jack będzie zwracał większą uwagę na ciebie i dziewczynki niż na nią” – wyznała Beth. „Myślała, że strasząc go, zatrzyma go przy sobie.”
Gniew Emily był jak rosnący płomień. Samolubne kłamstwo zniszczyło jej rodzinę. Tej nocy Emily zadzwoniła do Jacka i powiedziała mu prawdę, ale on nie chciał jej uwierzyć, broniąc swojej matki. Nie mając wyboru, Emily ruszyła dalej jako samotna matka. Z pomocą przyjaciół i rodziny odnalazła nieoczekiwaną radość w każdym z kamieni milowych swoich córek. Sophie, Lily i Grace stały się centrum jej świata.
Miesiące później mama Jacka pojawiła się na jej progu, blada i zapłakana. Wyznała wszystko, błagając o przebaczenie. „Bałam się, że go stracę,” szlochała. „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że cię porzuci.”
Emily skrzyżowała ramiona, próbując opanować gniew. „Twój egoizm zniszczył moją rodzinę” – odpowiedziała chłodno. „Teraz będziesz musiała z tym żyć.” Rok później Jack wrócił skruszony. Błagał o powrót, mówiąc, że zrozumiał swój błąd.
„Porzuciłeś nas, kiedy najbardziej cię potrzebowaliśmy” – odpowiedziała spokojnie Emily. „Zbudowałam życie dla moich córek bez ciebie. Jesteśmy dzięki temu silniejsze. Dokonałeś wyboru, Jack.
Teraz go zaakceptuj.” Zamykając drzwi, Emily poczuła falę spokoju. Ona i jej córki były kompletną rodziną, silną i niezachwianą. Jack przeklął własne życie, nie ich.